Çeşitli gazetelerden kesip cebime koyduklarımı hatırladım.
Hepsini tekrar okuduktan sonra derin düşüncelere daldım.
İstemeyerek okuduğum gazetelerin köşe yazılarını bu defa severek okudum!
Yazılarını insani duygular içinde önyargısız değerlendirmeye çalıştım.
Olaylara aynı ahlaki pencereden baktığımızı söyleyebiliyorum.
Keşke her zaman aynı ideal ve iman şuuruyla yazabilseler demeyi de söylemeden edemiyorum. Bu arada kalemini ve değerlerini birilerinin ayakları altına serenlerin,nasıl renk değiştirdiklerini de gördükçe ah ile vah içimi kemiriyor.
İnsan, bu kadar zikzaklı bir hayatın içinde kime ve neye faydalı olabilir? Daha açıkçası nasıl şerefli, haysiyetli bir ömür sürebilir?
Adamlar bakın ne güzel söylemişler, mealen:
“Para ile alınan sadakat, daha fazlasını verene kul olmaktan utanmaz.”
Adamlara bir bakıyorsunuz kalemlerinden bal damlıyor.
Bir bakıyorsunuz ardından zehir fışkırıyor.
Yalan, Riya, İftira, Yazar denen köşelere oturtulmuş kişilerin silahı olmamalıdır.
Ne hazindir ki, aynı kişilerin pek çoğu ekranlarda aynı silahları kullanıyorlar.
Bu onur kırıcı sefil davranışların kimseye faydasının olmadığı defalarca görüldü.
Aynı cephelerde bulunanların, saflarını terk ettiklerini de görmüyor muyuz?
Tabii, milli vicdanları çoraklaşmış yazıcılar kendi çıkarları için toplumu da kendi milliyetsiz ve kimliksiz bir kılıfa sokmaktan çekinmezler.
İnsanlarımızın, cami, mevlit ve cenazelerdeki temiz ve duygulu halleri geldi, gözlerimin önüne gelince, içimden gelen bir sesle düşünce aleminden kurtuldum.
Şairimiz Tufan’ın şu mısraları dilime dizildi.
Bir kara bulut çökmüş kalkmıyor
Er bahar demiyor güzü bilmiyor
Kader şöyle ılgıt ılgıt akmıyor
Çehresin ağartıp bir kez gülmüyor.
Ezelden yoğrulmuş mayamız gamla
Ne hüzünler duyduk Orta Asya’yla
Demir bileğimiz kılıçla yayla
Var olmuşuz ama devran sürmüyor
Sen unutsan tarih unutmaz onu
Arap’ da, Acem de sevmez soyumu
Diyorum al eline kılıç, yayını
Lakin erkek gibi karşı koymuyor
Dilimiz, dinimiz, kitabımız, vatanımız, bayrağımız bir diyoruz.
Peki, neden birbirimizi sevmiyoruz?
Tarih, milliyet, vatan, millet şuurunun inançlarımızdaki yerini neden terk ettik?
Birbirimize kötülük ederken, insani, ahlaki meziyetlerimizi kaybettiğimizi niçin düşünmüyoruz? Kirli oyunların bir parçası olmanın kime faydası olabilir? Son olayları iyi anlamaya çalışalım. O kalabalıklardaki milyonlarca insanımıza çapulcu damgası vurulması, “Ülkeme hizmet ediyorum” diyen hiçbir kimseye yakışmıyor. Olayların taraftarı olalım veya olmayalım ama önyargısız insan olalım.
Onlar, milletimizin gerçek savaşçılarıdır. Gönüllerini kazanalım, Milletimizin ruhundaki maneviyat ve milliyet ateşi söndürülmesin. Başımızdakilerin ülkeyi ne hale getirdiklerini anlamaya çalışalım.Ah bu baştakiler ah, diye haykırmakta haksız mıyım?